Tanga

Alam ko mali pero bakit di ko mapigilan? Di ko matiis na gawin?

Gusto ko ng itigil pero ewan ko ba.
Ngayon naiintindihan kung ano ang ibig sabihin ng linyang "Tanga na kung tanga pero mahal kita".
Sana nga lang hindi pa umabot sa ganun to.

Sana panggulo lang to.
At sana kaya ko pang tigilan to.

Kung paninindigan na lang ang natitira sa'yo. Bibitawan mo pa ba, para lang ma please ang iba? Na wala namang pakialam kung ano mangyari sa'yo kapag wala silang kailangan?

Kahit kalaban mo ang buong mundo, magtira ka lang ng dignidad para sa sarili mo. Ikaw pa din ang panalo.

-CL

A Happily Ever After

Nung una ko pa lang nakita yung commercial ng episode ng Maalaala Mo Kaya sa TV, naisip ko na talagang gusto kong mapanuod yun. Yun nga lang hanggang 9pm lang yung palabas. Medyo disappointed ako kasi 9pm din yung tapos ng klase ko, meaning hindi ko maaabutan yun kase babyahe pa ko pauwi. Buti na lang maaga kaming dinismiss ng prof namin, di ko sigurado kung nauto lang namin sya o tinatamad na din sya, at naabutan ko pa din kahit papano yung MMK.

Ang naabutan kong part e yung kinuhanan na ng picture yung lola para ipost sa Facebook. Alam kong patapos na yun pero pinanood ko pa din. Sobrang nakakabilib yung hindi pagsuko ni lola kahit na ilang beses na silang naloko sa text. Na kahit hindi sya sigurado sa mga natatanggap nyang information still, pinupuntahan pa din nya. Na kahit napapagod na sya, hindi sya mag aaksaya ng oras magpahinga para lang mapuntahan yung lugar na sinasabi ng texters. And it paid off, nakita nya pa din si lolo. At sobrang kinilig ako sa part na yun. Yung niyakap nya si lolo at umiiyak sya sa sobrang saya kasi nagkita na sila ulit.

Akala ko sa mga nobela, teleserye at kung anu-anong kwento lang nangyayari yung mga ganun. Bibihira na lang kasi ang mga love story na nagtatagal. Maraming gaguhan lang, landian lang, masabi lang na may boyfriend/girlfriend ka, para lang may bumili para sa'yo ng pagkain o magbuhat ng bag mo o tagasundo, o kaya naman chicks kase kaya mo niligawan.

Naalala ko pa dati sinamahan ko si Mama sa birthday ng kaibigan nya. Nag-uusap sila about marriage tapos nung may nagsabi na she got married at 27 sobra silang nag react. Kesyo napagiwanan na daw sya ng panahon blah blah. Napaisip ako, ganun na ba talaga ang trend ngayon? E ako nga balak kong magpakasal kapag 30 years old na ko e.

Dati, nagkwento sakin ng lovestory si Mama. Hindi kanila ni Papa kundi kay lolo at lola. Roman Catholic kasi ang lola ko, Aglipayano naman si lolo at dahil dun hindi boto yung pamilya ni lola kay lolo. Civil lang yung wedding nila, dahil dun hindi makapag communion yung lola ko tuwing magsisimba. Sabi ni mama nag plano daw sila na magpakasal sa simbahan pero hindi daw sumipot yung pari, hindi ko na alam ung details kung bakit. At pagkatapos nun, nahiya na daw humirit yung lola ko na magpakasal kaya hindi na talaga natuloy. Years after nagkaron ng cancer yung lola ko at sabi nila mama gustong gusto daw talaga ni lola na makapag communion bago, alam nyo na. Kaya nag organize sila ng wedding at dun sila mismo kinasal sa ospital. Saksi ang mga nurse at iba pang staff. Nag iiyakan daw yung mga tao sa ospital that moment. At kahit nauna ang lola ko sa lolo ko, at least natupad yung isa sa mga wish nya. At alam ko nung sumunod yung lolo ko, happily ever after pa din sila sa heaven.

Kapag may nagtatanong sakin kung bakit hanggang ngayon e hindi pa ko nagkaka boyfriend, palagi kong dialogue ang "masakit lang yun sa ulo". Totoo, ayoko pa pumasok sa isang relasyon dahil alam kong hindi ko pa kayang panindigan to sa ngayon. Na may iba pa kong priorities na mas mahalaga pa dun. Una, ang pag-aaral ko at pangalawa, ang pamilya ko. May posibilidad din na mauwi sa wala kung papasok man ako sa isang relasyon ngayon. At alam ko, balang araw, dadating din ang pagkakataong iyon sa oras na itinakda Niya. 

Hindi ko kailangang mainip. 

Hindi ako dapat magmadali. 

Dahil balang araw magkakaroon din ako ng sariling storya. 

Na may naghihintay para sa akin na happily ever after.

-CL

Tapos na ang pahinga

Maagang nagbubukas ang school year para sa akin. Maaga kasing nagre resume ng klase sa Pamantasan. Pero sa lahat halos naman ata ng unibersidad, petiks lang ang kaganapan sa unang linggo. Pero iba sa Pamantasan dahil tuwing Hunyo din ipinagdiriwang ang araw ng pagkakatatag nito. Kaya ang seryosong pag aaral ng mga iskolar ay pagkatapos ng Hunyo 19.

Kahapon. Natapos na ang tatlong araw ng pagdiriwang. Bukas. Balik nanaman sa pagseseryoso sa pag-aaral. 27 units ang kinuha ko ngayon semestre. Mga research paper, interview, project proposal, law subject, taxation subject, at higit sa lahat, thesis. Kung kaya ko, hindi ko alam, bahala na si Batman.

Huling taon ko na to sa Pamantasan kaya susulitin ko na to. Gusto ko mang matapos na ang paghihirap sa pag-aaral, mukhang hindi pa ko handang lisanin ang PLM. Excited man akong magtrabaho sa ngayon, alam kong mamimiss ko din ang pag-aaral. 

Tuloytuloy ang buhay at alam kong hindi ito titigil.

Goodluck sakin. Sana kayanin ko to. :)

-CL

Paalam

Hindi pa man nagsisimula ang ating storya, tatapusin ko na.

Dahil ako lang naman ang nag-isip na may uumpisahan tayong kwento.

Dahil ako lang naman ang nag-iisip sa hinaharap, kahit alam kong walang patutunguhan ito kundi pangarap.

Dahil ako lang naman ang nakadarama nito dahil alam ko namang pagkakaibigan lang ang maiaalay mo.

Dahil nararamdaman kong gusto mo siya at ganun din naman sya sa'yo, na kayo ang may pag-asa at hindi tayo.

Dahil sa alam ko na ang mangyayari kapag pinilit ko pa to.

Dahil unti-unti na kong kinakain ng selos ko, kahit wala naman akong karapatan.

Dahil alam ng nakakarami na kayo ang magkakatuluyan.

Dahil tadhana na ang gumagawa ng paraan para maghiwalay tayo.

Salamat sa pagpaparamdam kung pano ang magmahal.

Salamat sa pagpaparamdam kung pano ang masaktan.

Salamat sa pagpasok sa aking buhay.

Salamat sa pagpapakita na buhay pa pala ako at may karapatang makadama ng ganito.

Hindi ko man mapangako na kaya ko, pero pangako, pipilitin ko.

Pasensya na sa istorbo. Salamat. Paalam.

One Enchanting Day

April 19, 2012. Thursday. Sinama kami ng RCBC sa Enchanted Kingdom para magbenta ng ATM cards. May event ung isa nilang client kaya kami napunta dun. Naunang sabihan yung kagroup namin sa Makati Ave. Branch. Akala namin sila lang pupunta. Sinabihan ako na kasama kami nung Tuesday, napagtripan pa yung kasama ko at sabi hindi daw sya kasama, haha.

6AM pa lang nasa meeting place na kami, mga 8AM cguro kami nakaalis. Medyo hindi ko pa alam yung gagawin namin kasi, unlike yung ibang branch, hindi naman kami pinagbebenta sa office nun. Pero since kasama naman namin si Mam Jen, ok na, halos siya lahat nagsalita kami ni Vergel nag assist lang. Nung umaga puro lang kami kulitan at tawanan at kain. May mga nagbigay pa nga samin ng dagdag at libreng pagkain.

Nung bandang hapon na pumuslit kami ng isang ride, dinamay na namin sila Ayka at Krizia dahil nakasubong namin sila. Tapos nung mga 5PM na, it's official, pwede na kaming magrides. :)))

Kung saan2 kami napadpad at kahit hindi ako nagrides dun sa may mga tubig e pinagbabasa pa din ako ng magagaling kong kaibigan. Hahaha.

I hate water rides, lalo na ung may mga pataas. Dahil unang una, takot ako sa heights at pangalawa, takot ako sa tubig. Kaya feeling ko ang mga ganung rides ang ikakamatay ko. Swear. Buti na lang nung araw na yun eh may dalaw ako at yung ang naging excuse ko. ;p

Mga 8PM e napagod na din kami at after kumain, umuwi na. Nag commute lang kaming anim kasama si Mam na nakalimutan ko na ang pangalan at si Mam Jen na humiwalay naman agad samin dahil iba ang way nya. 11PM na'ko nakauwi sa bahay at feeling ko e magkakasakit ako. Pero it was all worth it. Kahit isang araw eh nag enjoy kami na magkakasama kaming anim. Na kinalimutan namin na nagtatrabaho pala kami nung mga panahong yun. :)

Salcedo Branch: Ako, Mam Jen and Vergel

PICTURES:

Sila na basang basa. :)

Gen, Che, Krizia, Emman, Ayka, Vergel. =)

With Sir Eric.

Vergel with Buendia Branch Boys: Emman and Gen

Our takas ride. :)

Himig Kawayan again

Nung 3rd year high school ako may sinalihan ako na isang organization sa school namin. Himig Kawayan ang pangalan ng grupo. Ito yung mga studyante na tumutugtog ng mga intrumentong gawa sa kawayan. Tulad ng:

Angklung

Eto yung tinutugtog ko. Bawat isang nota ay nirerepresent ng isang angklung instrument.

Marimba

.
Eto naman wooden xylophone ang tawag namin. ;)







Meron pang isa boomboom ang tawag namin don. Hinihipan sya at katulad din ng angklung, isang ganon ay isang nota.

Palagi kaming tumutugtog dati nun. Kapag may darating na bisita, may mga seminars, mga program sa school at kahit mga quiz bee ay kami ang intermission number. Pero syempre, gumraduate din kami at natigil na sa pagtugtog.

Hanggang sa mabalitaan namin na may pakulo na concert ang Villamor at pinatutugtog ang mga alumni sa concert na yun. Sobrang nakaka excite kasi ang tagal na naming hindi nakakatugtog. At ako personally, excited ako kasi ang kasama kong tutugtog ay ang batch na ahead samin ng isang taon, batch nila Kuya, ang batch na para sa akin ay ang mga pinakamagagaling tumugtog ng angklung.

Sa ngayon ay nagpapractice pa din kami para sa 2-day performance namin at SANA hindi pa ito ang last na pagtugtog namin. :)



FACT: Hindi ka tunay na Himig Kawayan member kung wala kang kodigo na sinusulat sa maliit na papel na ididikit mo sa instrumento mo, o sa likod ng nasa harapan mo (kung nasa 2nd row ka) o di kaya naman sa buong braso mo hanggang sa palad mo. ;)


-CL