January 14, 2012. Fiesta. Alam ko masaya yung araw na yun. Kase sa lugar namin. Kahit dumaan na ang Pasko at Bagong Taon na parang normal na araw lang, ang Fiesta, hindi pwede. Maraming events. Parada. Prusisyon. Mga banda. Sayawan. Sarisaring videoke. Inuman. Fireworks. Kung ano-anong tinda. Basta masaya.
Pero hindi ko naman inaasahan na sa ibang kadahilanan ako magiging masaya (o naging masaya nga ba?).
Akala ko lilipas yung araw na iyon ng katulad sa mga nagdaang pista. Manood ng parada ng banda, tapos sa hapon yung parada ng mga sayaw. Sa gabi naman prusisyon ang aabangan. Hanggang sa nakita kita. Hindi ko na talaga inaasahang magkikita tayo ulit. Pinaguusapan ka pa nga namin ng bestfriend ko nung mga panahong yun, inaasar nya ko na kunwari andun ka at nag ha-hi sya sayo (kahit hindi naman talaga kayo magkakilala). Hindi na talaga ako umaasa. Hanggang sa tumigil yung sinasakyan mo sa harapan ko, kasabay nun e parang tumigil din ang oras. Pero sandali lang yun, kase natakot ako. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Kaya naglakad na lang ako palayo. Paglingon ko wala ka na. Hinanap ka namin. Binalikan. Pero wala na talaga.
Dun ko narealize na antanga ko. Chance yun. Pinalagpas ko. Buong araw kong dinala yun. Akala ng mga kapamilya ko e pagod o gutom lang ako. Hindi nila alam na abot langit ang panghihinayang ko.
Pero sa dalawang segundo (sa aking estima) na nakita kita, naging masaya ko dun. At least nakita pa din kita. Yun lang naman ang gusto ko. Salamat.
-CL
Pero hindi ko naman inaasahan na sa ibang kadahilanan ako magiging masaya (o naging masaya nga ba?).
Akala ko lilipas yung araw na iyon ng katulad sa mga nagdaang pista. Manood ng parada ng banda, tapos sa hapon yung parada ng mga sayaw. Sa gabi naman prusisyon ang aabangan. Hanggang sa nakita kita. Hindi ko na talaga inaasahang magkikita tayo ulit. Pinaguusapan ka pa nga namin ng bestfriend ko nung mga panahong yun, inaasar nya ko na kunwari andun ka at nag ha-hi sya sayo (kahit hindi naman talaga kayo magkakilala). Hindi na talaga ako umaasa. Hanggang sa tumigil yung sinasakyan mo sa harapan ko, kasabay nun e parang tumigil din ang oras. Pero sandali lang yun, kase natakot ako. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Kaya naglakad na lang ako palayo. Paglingon ko wala ka na. Hinanap ka namin. Binalikan. Pero wala na talaga.
Dun ko narealize na antanga ko. Chance yun. Pinalagpas ko. Buong araw kong dinala yun. Akala ng mga kapamilya ko e pagod o gutom lang ako. Hindi nila alam na abot langit ang panghihinayang ko.
Pero sa dalawang segundo (sa aking estima) na nakita kita, naging masaya ko dun. At least nakita pa din kita. Yun lang naman ang gusto ko. Salamat.
-CL
No comments:
Post a Comment